Σε ηλικία 90 ετών πέθανε ο Πετρολούκας Χαλκιάς, ο σπουδαίος δεξιοτέχνης του κλαρίνου.
Το τελευταίο αντίο στον μεγάλο «δάσκαλό» του είπε, με ανάρτησή του στο Facebook, ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος.
Ο «Πέτρος της Ηπείρου», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και θαυμαστές του, πέθανε σε ηλικία 90 ετών, αφήνοντας πίσω του μια σπάνια παρακαταθήκη ήχων, βιωμάτων και παραδόσεων.
Γεννημένος στις 27 Ιουλίου 1934 στο Δελβινάκι Πωγωνίου, ο Πετρολούκας Χαλκιάς ανήκε σε μια οικογένεια με βαθιά μουσική ρίζα.
Το κλαρίνο έγινε προέκταση της ψυχής του από τα παιδικά του χρόνια, όταν στα 11 του ξεκίνησε να μαθαίνει δίπλα στον Φίλιππα Ρούντα, τον κορυφαίο κλαρινίστα της εποχής. Η πρώτη του δημόσια εμφάνιση – αντικαθιστώντας τον μεθυσμένο δάσκαλό του σε έναν γάμο – υπήρξε καθοριστική: το κοινό τον αποθέωσε και το μονοπάτι είχε ήδη χαραχτεί.
Το 1960 μεταναστεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου για δύο δεκαετίες υπήρξε ο κύριος εκφραστής της ηπειρώτικης μουσικής στον απόδημο ελληνισμό. Έπαιξε σε κοινότητες, εκδηλώσεις και μεγάλες διοργανώσεις – ακόμη και στον Λευκό Οίκο – μεταφέροντας τη «σκληρή ομορφιά» της Ηπείρου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Το 1979 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Αθήνα. Ξεκινά μια νέα περίοδο γεμάτη συναυλίες, δισκογραφία, συνεργασίες και αφιερώματα. Παίζει στα μεγαλύτερα πανηγύρια της Ηπείρου, συνεργάζεται με σπουδαίους καλλιτέχνες, από τον Αντώνη Κυρίτση μέχρι τον Ψαραντώνη, και αφήνει το στίγμα του τόσο στη λαϊκή κουλτούρα όσο και στην επιστημονική καταγραφή της παραδοσιακής μουσικής.
Οι πιο γνωστοί του δίσκοι – Μοιρολόγια και γυρίσματα, Δρόμοι της ψυχής, Χοροί και τραγούδια της Ηπείρου – θεωρούνται πλέον σημείο αναφοράς για τους μελετητές και τους λάτρεις της ελληνικής μουσικής παράδοσης.
Το 2009, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας τίμησε τον Πετρολούκα Χαλκιά σε ειδικό αφιέρωμα, αναγνωρίζοντας την ανεκτίμητη συμβολή του στη διατήρηση και αναβίωση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς δεν υπήρξε απλώς ένας βιρτουόζος του κλαρίνου. Ήταν ένας θεματοφύλακας πολιτισμού, ένας δάσκαλος ήθους, ένας άνθρωπος που αντιμετώπιζε το μουσικό του όργανο σαν προσευχή. Έβλεπε το κλαρίνο ως απόγονο του αρχαίου αυλού – «μια φωνή που βγαίνει από μέσα μας, όχι μόνο για να γλεντήσουμε, αλλά και για να πενθήσουμε», έλεγε χαρακτηριστικά.
Μέχρι τα βαθιά του γεράματα, παρέμενε ενεργός, παίζοντας σε εκδηλώσεις, διδάσκοντας νεότερους μουσικούς και εμφανιζόμενος με τη γνωστή του απλότητα και συγκίνηση.
Ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής. Η σιωπή που θα αφήσει πίσω του στα πανηγύρια της Ηπείρου είναι εκκωφαντική
Η φωνή του κλαρίνου του – γεμάτη πέτρα, δάκρυ και αντρειοσύνη – θα ηχεί για πάντα στους δρόμους της παράδοσης.
Η κηδεία του αναμένεται να γίνει στον τόπο καταγωγής του, στο Δελβινάκι, σε κλίμα εθνικής συγκίνησης.
Post a Comment
To Hondos News σέβεται το δικαίωμα όλων των χρηστών να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους ωστόσο διατηρεί το δικαίωμα, να μην δημοσιεύει συκοφαντικά και υβριστικά σχόλια. Έτσι όποια σχόλια, περιέχουν ακατάλληλα προς το κοινό χαρακτηριστικά θα αποσύρονται από τον ιστότοπο.